****

این دومین شنبه است که بی دکتر غ شروع می شود و این خودش از بار خاطر مکدر من خروارها وزن کم می کند. یعنی می شود روزهایی بی ب هم بیاید و با شین هم دیگر کاری نداشته باشم؟ این دیگر جرء محالات است. حداقل در دورنمایی نزدیک. 

امروز هم نشد که پای داستان ام بنشینم. همه اش حکایت لجاجت است با خودم. یعنی اگر فراغت کوتاهی هم باشد خودم خراب اش می کنم. فرصت سوزی های احمقانه. دنبال بهانه ام تا فرار کنم و بعد باز این لجاجت ام را بیش و بیش تر کند.  

از این ذهن خرده گیر هم خلاص نمی شوم. مانتویی که مامان دوخته شل و ول است به تن ام و بابت اش مدام غر می زنم. توی آینه زن سرمه ای پوش هم لباس اش کج و کوله است و هم لبخندش. می خواستم از قالب شلخته ی همیشه گی ام دربیایم و نشد. باز پناه ببر به آن مانتوها که کهنه گی شان می آزاردت. کهنه گی نه این که بد باشد، اما این یکی دست کم خوب نیست. حالا چند وقتی هست که دنبال پاک کردن بعضی کهنه گی های آزارنده ام. مثلا پرده ی خانه اذیت می کرد. حریر شیشه ای کرم چرک. وای، دیوانه کننده است با آن والان های دلگیرش. اما بی تجربه گی ام در پرده خریدن کارها را بدتر کرد. باید پرده ی پرچینی سفارش می دادم و فروشنده اطلاعات درستی به ام نداد. این شد که قواره ی پرده با پنجره خانه همخوانی ندارد. لباس هام همین اند؛ هیچ کدام به تن ام نمی نشینند. یا بزرگ اند، یا کوچک. شاید مصداق خودم اند و کج و کوله گی ام که توی هیچ قابی جور در نمی آیم. منظره ای فراواقعی ام از جایی دور و غریب که دیدن ام دلچسب نیست. از کادر زده ام بیرون. رنگ هام در هم آمیخته و از خطوط و مرز تابلو زده بیرون، بی هیچ هارمونی یی. بی هیچ ایده ای.