ما نقطه ی پرگاریم؟!

آن اوایلی که سین رفته بود، من مدام می پریدم توی گوگل پلاس تا حضوری پر رنگ داشته باشم. توی ذهن ام سین را برای مقاومت نکردن و دوام نیاوردن توی فضای مجازی سرزنش می کردم. به نظرم می آمد که می شود هر روز پستی توی پلاس گذاشت ، یا چیزکی این طرف و آن طرف نوشت و حضور داشت و کناره نگرفت. با لجاجت می خواستم این را به سین ثابت کنم، اما واقعیت این است که سرسختی ام دیری نپایید. 

این روزها و با این حجم ارتباطات مجازی خواه، ناخواه، باید بخشی از آن ها را قیچی کرد. از وقتی تلگرام آمد و گروه های ریز و درشت و کانال ها توش شکل گرفتند، ایرانی ها از پلاس و فیس بوک فاصله گرفتند. تلگرام سریع تر و سهل الوصول تر بود و آن هایی هم که حتا رنگ فیس بوک و پلاس را ندیده بودند، حالا با این پدیده راحت تر کار می کردند؛ مثال نزدیک اش برای من مادر و خاله هام هستند که اصلا نمی توانستند درکی از پلاس و فیس بوک و چیزهایی از این دست داشته باشند، اما حالا با تلگرام به راحتی آب خوردن عضو هر گروه و کانالی می شوند و کلی اطلاعات دسته اول تا هفتم و راست و دروغ و ساخته گی می گیرند و جا به جا هم می کنند. به نظرم برای دستگاه حاکم بهتر از این امکان نداشت؛ چرا که نقشه می کشید شبکه ای داخلی برای ارتباطات مجازی راه اندازی کند که محدودیت اش مردم را در فضایی بسته و کنترل شده نگه دارد و این طور هم شد. دیگر حالا وبلاگ نویسی بی معنا شده که هیچ، فضاهایی مثل فیس بوک و پلاس و دیگران هم کمرنگ شده. خیلی ها که به چک کردن همه شان نمی رسند به همان تلگرام بسنده می کنند. حالا بماند که عواقب این فضای محدود اضافه شده بی شمار است و یکی دوتاش همین است که آدم های « خرده معلومات مایه دردسر» سر برآورده اند و مدعی بلامنازع این فضا شده اند و بلای خودشیفته گی و خودبسنده گی در تبادل اطلاعات، بد جور گریبان همه مان را گرفته. یکی دیگرش هم همین که بیش فعال و کم تمرکز شده ایم و توان انجام کارهایی که قبلا در مدتی مشخص تمام شان می کردیم، از ما سلب شده و در مدت زمان خیلی طولانی تری هم نمی توانیم انجام شان دهیم. بگذریم.

سین راست می گفت. دیگر وقت پیدا نمی کنیم که توی این همه فضا باشیم و خودمان را چند تکه و پراکنده کنیم. نوشتن و حاضر الذهن ماندن هم این را می طلبد که این همه حضور را محدود کنیم، جمع شویم و یک جا باشیم، یا حتا اصلا نباشیم.

کمانگیر هم راست می گوید که دیگر این دنیای فن آوری اطلاعات است که شکل و کیفیت و حتا کمیت ارتباط های ما را تعیین می کند و اگر نخواهیم بازیچه اش باشیم، حداقل گاهی لازم است از این گود بیرون بیاییم.