دعونی مع دموعی و رغائبی...

شده بخواهی خسته از شلتاق خلایق به خلوتی خاص پناه ببری و جهان را خالی از بنی‌بشر تصور کنی؟ به حال خودشان بگذاری و بگذارندت به حال خود؟

شده به خلوتت جز محبوب و ترانه‌های کلاسیک عربی، کسی و چیزی راه نداشته باشد؟

شده بگذاری جهان با هراس‌ها و ناامنی‌ها و تعلیق‌هایش تنها بماند و تو را با تمناهای به جایی نرسیده‌ات تنها بگذارد، تا فقط حتی شده در خیال تحقق‌شان را نرم و روان و طولانی مزه مزه کنی؟

ها؟ شده قادر؟

من الان همان حال ام...