که هنوز من نبودم...

نگاه کن! پدیده‌ها هرگز دکمه‌ای برای عقب‌گرد و محو کردن اثرشان از حافظه‌ی ما ندارند، مثل این تغییر پارادایمی که حالا و این روزها تجربه می‌کنیم و مثل تو... اما تو فرقهایی داری... من هر چه عقب برگردم به نقطه‌ای که اثری از تو نباشد در زندگی‌ام نمی‌رسم. همیشه پر بوده‌ام از تو، حتی وقتی هنوز نیامده بودی، نه! نقطه‌ی هنوز نیامدنی در کار نیست حقیقتا، تو همیشه بوده‌ای... تو همیشه نقطه تلاقی محال و ممکن بوده‌ای، همه‌ی نبودن‌ها و نشدن‌هات در آن واحد عمق بودن و عین شدن بوده‌اند... حیرت همواره من هم از همین امر است که تمامی ندارد...