آغوش تو غربتم را وطن....

این اصلا تصادفی نیست. توطئه‌ای در کار است. دنیا کمر به دیوانه کردنم بسته. روزی شانزده ساعت کار، دو ساعت رانندگی، دو ساعت گیجی پای تلویزیون و چهار ساعت خواب. کارم چنان سرسام آور شده که مجال خوردن آب ندارم و از کم آبی همین دیروز غش کردم. آغوش دلم می‌خواهد؛ حریص‌ترین زنان‌ام به هم‌آغوشی و محروم‌ترین ‌شان‌ام. این دیگر چه منطقی است که نیازی و تأمین نشدنش هر دو یک جا جمع شوند و فوران کنند؟