گم در مه

نامه نوشتن برای تو هوسم بود. اما نمی شود. نامه بنویسم و نخوانی اش؟  فایده ی نوشتن اش آن وقت چیست؟ اصلا بگو من شده ام آدم معطوف به نتیجه، که نیستم و نبوده ام البته، اما حق بده توی این برهوتی که رهایم کرده ای باید کورسوی امیدی واقعی بتراشم برای خودم؛ چیزی که الان ندارم اش و به شدت، باور کن که با چنگ و دندان و به قدری که آدم برای بقایش دست و پا می زند، دنبال آن ام. می دانی که تمام راه ها را بر من بسته ای و من خودم را سوار قطاری می بینم که مدام ایستگاه تو را رد می کند، در مسیری دوار، مدام ایستگاه تو را رد می کند و تو در هر چرخش دورتر می شوی و من یک قدم به تلاشی (همان مصدر متلاشی شدن) نزدیک تر. چه طور می توانم جایی و راهی برای رهایی تصور کنم؟ انگار تمام دنیا می کوشند که مرا از این لجه ی دریا بیرون بکشند و نمی شود، چون تو نمی خواهی. تو فرار دوست داری و از من گسستن را. من و همه ی دنیا ناتوان ایم از رسیدن به تو. تو با همه نفس ات، با همه قلبت می دوی و دور می شوی و از من کاری ساخته نیست. نه لحظه ای فراموشی می توانم و نه لَختی آرام گرفتن می دانم و تو در دورترین نقطه ی کائنات نسبت به من ایستاده ای و این انصاف نیست... به خدا و هرکس که می توان قسم اش را خورد، این انصاف نیست... بخوانید, ...ادامه مطلب